Prolog

Doskonale pamiętam ten dzień. Było słoneczne, czerwcowe popołudnie, żar lał się z nieba. Tata włączył w samochodzie klimatyzację, gdy jechaliśmy dość szybko Mostem Brooklyńskim. Obserwowałam przez okno widoki, a mama włączyła radio. Z głośników dobiegały ostatnie nuty "Billie Jean" Michaela Jacksona, kiedy skręciliśmy w Atlantic Avenue. Potem wszystko stało się tak szybko, że obrazy przemykały mi przed oczami, jak kilkukrotnie przyspieszony film. Zdążyłam zauważyć granatowe bmw, nadjeżdżające z naprzeciwka, przerażenie na twarzy taty i gwałtowny ruch kierownicy. Auto uderzyło w nas z ogromną siłą, zupełnie znienacka, tak że tylko mama zdołała wydać z siebie stłumiony krzyk. Następne wspomnienia są rozmyte: otwieram oczy i nie widzę nic, prócz bieli. Lekarze informują mnie, że rodzice nie żyją, ale dziadkowie są w poczekalni i się mną zajmą. Oprócz jednego złamanego żebra i kilku siniaków nic mi nie jest. Babcia płacze przy moim łóżku. Wciąż nie dociera do mnie, co się stało. 
Kiedy w końcu wyszłam ze szpitala, byłam zupełnie otumaniona. Przez kilka pierwszych dni praktycznie siedziałam w pokoju i płakałam, a kiedy łzy nie chciały już płynąć, po prostu leżałam zwinięta w kłębek na łóżku. Wiedziałam, że wypadek nie był moją winą, ale nie mogłam zrozumieć, dlaczego rodzice nie żyją, a ja mam tylko jedno, pieprzone złamanie. Babcia kilka razy dziennie przynosiła mi tacę z jedzeniem, ale nie mogłam nic przełknąć. Nie zmuszała mnie do rozmów, była wyrozumiała. Byłam jej za to wdzięczna, bo wiedziałam, ile ją to kosztuje. Z pokoju wyszłam dopiero po dwóch tygodniach. Tamtego dnia stwierdziłam, że muszę się przejść, zaczerpnąć świeżego powietrza. Mimo to, działałam jak w amoku, kompletnie nie zwracałam uwagi na to, co się wokół mnie dzieje. Jednak spacer trochę mnie orzeźwił, więc zaczęłam wychodzić codziennie, na wiele godzin. Babcia i dziadek nie wiedzieli, jak do mnie dotrzeć ani jak mi pomóc, ale nie przejmowałam się nimi. 
Któregoś razu, gdy szłam przez Prospect Park, wpadłam z impetem na jakąś dziewczynę. Nie zauważyłam jej, bo łzy zamazywały mi drogę. Krzyknęła zaskoczona, gdy siła uderzenia przewróciła ją na ziemię.
- Hej! Nie widzisz, jak leziesz? - warknęła, podnosząc się ze ścieżki.
Miała długie kasztanowe włosy, splecione w warkocz i bystre zielone oczy. Była ode mnie wyższa o jakieś dziesięć centymetrów i bardzo ładna, mimo gniewnego grymasu na twarzy.
- Bardzo cię przepraszam - odpowiedziałam, wycierając ukradkiem oczy.
Nieznajoma zauważyła jednak w jakim jestem stanie, bo natychmiast złagodniała.
- W sumie nic takiego się nie stało. Będę żyła - uśmiechnęła się. - A ty? - zapytała ze szczerą troską w głosie.
- To nic takiego - odparłam szybko.
Rudowłosa zacisnęła usta w wąską kreskę. Przez sekundę widziałam w jej oczach cień zawahania, ale potem powiedziała pewnym głosem:
- Jestem Diane.
- Melanie.
- Nie wiem jak ty, ale ja mam wielką ochotę na mrożoną kawę. Piszesz się?
Mimo że byłam zaskoczona jej inicjatywą, nie miałam powodu, by odmówić. Przez te dwie minuty odciągnęła moją uwagę od wypadku skuteczniej, niż cokolwiek innego przez prawie trzy tygodnie. Stwierdziłam, że mogę dać temu szansę, bo i tak nie mam już nic do stracenia.
- Czemu nie - wzruszyłam ramionami.

***

Diane okazała się bardzo sympatyczna, otwarta, wesoła i bezpośrednia. Szybko znalazłyśmy wspólny język, a po dwóch miesiącach byłyśmy już niemal nierozłączne. Spędzałyśmy razem mnóstwo czasu, poznała mnie też ze swoimi przyjaciółmi, Markiem i Leonem. Pierwszy z nich był pyskatym, zuchwałym blondynem, który nie stronił od alkoholu, a często i od kokainy. Leon z kolei miał proste, ciemne włosy i przenikliwe brązowe oczy, a na jego ustach błąkał się zwykle tajemniczy uśmiech. Diane od razu mnie przed nim ostrzegła, że jest tym typem chłopaka, który "bzyka wszystko, co się rusza". Jednak Leon nigdy nie próbował mnie poderwać, nie licząc częstych erotycznych żartów. Za to niewiele czasu mu zabrało, by zostać moim najlepszym przyjacielem. 
Praktycznie przez całe lato wychodziliśmy całą paczką na jakieś imprezy lub po prostu szwendaliśmy się po okolicy. Często spotykałam się z samą Diane lub Leonem, jednak nigdy nie nawiązałam bliższej relacji z Markiem. Uważałam, że jest trochę dziwny, a gdy ćpał, przerażał mnie. Rozmawiałam z przyjaciółmi o jego problemie, jednak oni go ignorowali, twierdząc, że nie dzieje się nic złego i za jakiś czas mu się to znudzi.
Bardzo dużo piliśmy. Każda impreza wiązała się z wielkim kacem nazajutrz. Czasem byłam w takim stanie, że nie wracałam na noc do domu, nie chcąc robić dziadkom przykrości. Niestety wtedy martwili się jeszcze bardziej, a ja nie potrafiłam ich zapewnić, że nie dzieje się nic złego, bo sama już tego nie wiedziałam. Alkohol pomagał mi złagodzić ból po stracie rodziców, tak sobie przynajmniej wmawiałam. Przyjaciół traktowałam podczas imprez z rezerwą, jak gdyby toczyły się one w równoległej rzeczywistości, w której nie istnieje nic, oprócz mnie i butelek z trunkami. Diane i Leon, widząc co się ze mną dzieje, zaczynali mnie hamować. Wiedzieli, dlaczego się tak zachowuję, ale nie pozwolili mi nigdy przekroczyć granicy. Cieszyłam się, że ich mam, chociaż babcia i dziadek średnio za nimi przepadali. Na początku byli zadowoleni, że z kimś wychodzę, mam przyjaciół, powoli staję na nogi, jednak później odkryli, że to nie jest takie towarzystwo, jakiego by sobie dla mnie życzyli. Siadałam z nimi czasem do kolacji lub oglądałam telewizję, by mogli zobaczyć, że wcale się tak bardzo nie zmieniłam, a nowi ludzie źle na mnie nie wpłynęli. W końcu taka była prawda, wina leżała tylko i wyłącznie po mojej stronie. Uspokajali się wtedy i znów wierzyli, że może być tak, jak dawniej.
- Zobaczysz, jeszcze wszystko się ułoży. Czeka cię szczęśliwa przyszłość, jestem tego pewien - mawiał często dziadek.
Przyszłość. Od czasu wypadku tak często słyszałam to słowo, że niemal zapominałam, co oznacza. Mimo to, nigdy nie zastanawiałam się nad swoją przyszłością. Odsuwałam się od każdej myśli o niej, budowałam mur, który mnie od niej oddzielał. Nie chciałam podejmować żadnych życiowych decyzji wiedząc, że rodzice nie mają już takiej możliwości. Mimo wypadów z przyjaciółmi często załamywałam się wieczorami, ale każdego ranka wstawałam odrobinę silniejsza.
Gdy wychodziłam z domu, widziałam smutek i ból wymalowany na twarzy babci, która nigdy nie wiedziała czego się spodziewać. Za każdym razem obiecywałam sobie, że tym razem jej nie zranię, ale nie zawsze się to udawało. Dlatego czułam potworne wyrzuty sumienia z powodu tego, jak ich traktuję, kiedy tylko zamykałam frontowe drzwi i niemal biegłam w kierunku willi Diane. Jutro będzie inaczej, mówiłam sobie. Jutro się zmienię.
Jutro. To daleka przyszłość. 

_______________________________________________________________________________________
Odnaleźliście właśnie opanowany przeze mnie skrawek internetu. Przed wami prolog mojego opowiadania, który jest dość krótki, owszem, ale uważam, że taki właśnie powinien być. Na barwne opisy bohaterów i sytuacji jeszcze przyjdzie czas, tutaj chciałam skupić waszą uwagę na kontekście historii i delikatnie was wprowadzić w świat Melanie. Dajcie mi znać, co sądzicie w komentarzach.
Pozdrawiam was ciepło i do zobaczenia! xx

P.S. Długo się wahałam, czy dodać zakładkę 'bohaterowie', ale jednak zrezygnowałam. Chcę, żeby każdy sam wykreował sobie wizerunek poszczególnych postaci, bo to niezwykle przyjemna część lektury. No, może poza Melanie. Nie mogłam się oprzeć :)